به گزارش خبرگزاری مهر، علیرضا حسینی مجری این طرح تحقیقاتی گفت: این تحقیق با عنوان "اثر تمرین بر غلظت پروتئین وابسته به آگوتی (AGRP) عضله و پلاسما در موشهای صحرایی" با هدف بررسی یک دوره تمرین استقامتی بر عضله بافتی و پلاسمایی AGRP در قالب پایان نامه دوره دکتری انجام شد.
وی افزود: برای این تحقیق تعداد 3 تا 5 موش به صورت گروهی در قفسهایی جداگانه با دسترسی به آب و غذای استاندارد نگهداری شدند. موشها پس از 3 روز آشنایی با فضای آزمایشگاه بر اساس وزن مساوی به دو گروه تجربی و شاهد تقسیم شدند.
حسینی ادامه داد: گروه تجربی 10 هفته و هر هفته 5 روز و هر روز یک جلسه با شدت 28 متر در دقیقه معادل 75 درصد اکسیژن مصرفی، به تمرین پرداختند.
مجری طرح با بیان این مطلب که پس از پایان تمرین و انجام سایر تست ها غلظت AGRP در عضله سولئوس و پلاسما اندازه گیری شد، اظهار داشت: نتیجه تحقیق حاکی از آن بود که تمرین باعث افزایش معنی داری در سطح بافتی و پلاسمایی AGRP شد و همبستگی مثبتی بین AGRP عضله و پلاسما مشاهده شد.
وی تاکید کرد: بر این اساس می توان گفت با توجه به اینکه تمرین باعث تعادل انرژی منفی در بدن موشها شده در پاسخ به آن، AGRP از هیپوتالاموس و شاید عضله ترشح شده تا دریافت غذا تحریک شده و نیازهای انرژی تامین شوند.
حسنی اضافه کرد: با توجه به تغییرات ATP و گلیکوژن عضله، تمرین باعث پر اشتهایی موضعی در عضله شده و این می تواند یکی از مکانیسمهای فرا جبرانی گلیکوژن باشد.
نظر شما